filosofie studeren maakt niet gelukkig

Ik las ergens schrijfster en filosofe Patricia De Martelaere (zij is overleden) bekennen dat ze zich nooit echt gelukkig heeft gevoeld met de filosofie. Zij zegt: “Ik begon filosofie te studeren vanuit het verlangen om eindelijk te weten te komen hoe het zit in de wereld. Hoe de werkelijkheid is. Hoe ik zelf in elkaar zit. Sommige jonge mensen hebben dat verlangen. Dan raak je als filosofiestudent wel snel ontgoocheld, omdat filosofie daar helemaal niet over gaat. Filosofie studeren gaat over de theorieën van filosofen.”
Tot zover Patricia De Martelaere.

Ik herken dat wel: filosofie gaan studeren om alles beter te begrijpen. Filosofie studeren om de echte vragen nog eens te stellen. En inderdaad: in de studie filosofie aan bijvoorbeeld de Erasmus Universiteit, waar ik zelf mee bekend ben, staan geschiedenis en theorie centraal. Er is weinig 'filosofie voor het leven'. Toch zet zo'n studie wel aan tot verder denken. Dat pak je dan zelf op.

Maar dan toch die vraag. Als je met een filosofiestudie aan de universiteit niet ook de echte vragen over het leven kan stellen, wat of waar dan wel? Moet zo'n opleiding veranderen? Moeten er studievarianten komen met meer aandacht voor (de filosofie van de) levenskunst? Of moet je met dit soort vragen elders zijn: in de filosofie van het oosten of bij de religies?